Saturday, June 11, 2016

Die tydlose woorde van N. P. van Wyk Louw


Wordende naak
Johann de Lange

1

Gevonnis sit jy stil & tuur
— herinnering se wit-&-swart —
by ’n tafeltjie, twee glase bier
voor jou, alles helder & apart,
geen skuim wat oor ’n glasrand stort,
een sagte Nederlandse dag:
sou jy op iemand sit & wag?

Regs van jou ’n skraal man uitgevat
asof vir ’n bruilof in ’n blink
swaelstertpak, swart hare plat-
gekam. Een bier bly ongedrink.
Terwyl die son al hoër sink
— ’n vaal swaard bo die sloom kanaal —
paar vuil duiwe bo ’n katedraal.

Balling van ’n somerland immer
bewus van die bibberende pool
— ’n Stalingrad wat vyandig glimmer —
in afstand doen reeds vroeg geskool.
Ligtende iepe ’n nerf op die horison.
Die stoele se windverbleikte verf
is deur die skilferende son bederf,

maar jy sou heelhuids nog opstaan,
jou van daardie middag losmaak
& deur ’n paar ervarings gaan:
gedigte skryf, ’n man versaak,
’n sterfte of twee deurmaak,
’n vuurproef in ’n vreemde land.
’n Spook het Emily Brönte gebrand?

Was dit die moeite werd, of nie?
Sou jy dit anders nóú beplan,
of wag jy soos in ’n kiekie
op die grys gestalte van ’n man
wat wel sou opdaag as hy kon,
maar neergepen tot spookgesig
loop in elke slaaplose gedig?


2

Halflyf na die kamera gedraai
glimlag jy swartogig, uitdagend,
die stoel teen jou waai,
een hand half ingedagte
onder jou hare ingesteek,
son wat in jou brons glas sak.
Die ander staan onaangeraak.

Die dag het omgeswaai, tref jou
uit ’n ander hoek. ’n Skadu val lankuit
oor die gruis. Dis koeler nou.
Die man sit by sy eerste bruid;
& jy sit smeulend waar jy sit
hierdie verminderende uur wat yk,
vermink, maar bly, & nooit sal wyk.

(Uit: Wordende naak, 1990)